-73-/زندگی/

سلام

امشب را باید بنویسم. باید خدایم را شکر کنم که هستم و در کنار بقیه آدم ها زندگی میکنم.

شاید دیگران از لحن حرف زدنم خوششان نیاید و آزارشان بدهد اما خدا را گواه میگیرم هیچوقت خودم را در جایگاهی ندانسته که بگویم "من میدانم" و به شدت از "من" گفتن متنفرم.

این دنیا و آدم هایش بسیار قابل احترام هستند. تک تک آدمهایی که وجود دارند بی شک حرفی برای گفتن دارند تا ارزش وقت گذاشتن داشته باشد.

مسلما برای همه ما اتفاق افتاده است که کسی حرفی بزند و بدون اینکه خودش بداند ساعت ها ذهن ما را درگیر خود کند.

همه ما در قبال آدم هایی که بر یک سری اصول پایبند هستند مسئولیم. درست بودن آن اصل مهم است اما مهم تر از آن این است که آدمی بر یک سری اصول مقید باشد. آدم بی اصل جامعه را به فساد میکشد.

یکی از بزگترین خیانت ها به نظرم نشان دان مسیر دروغ به بقیه است. به هیچ وجه نباید با هموار کردن مسیر دروغ بخاطر منافع شخصی، با باورها و ارزش های مردم بازی کرد.

+خوشحالم که به خودت اجازه نمیدهی از اعتماد خانواده ات سوء استفاده کنی.

+ناراضی نیستم اما گله دارم از وضعیت موجودم. و حتما این گله مندی از کم طاقت بودن و از صبور نبودن من است.

+خدایا کمکم کن شرمنده نباشم.

+مجبورم بعضی مواقع حرف دلم را نزنم و از خواسته هایم چشم پوشی کنم. در این مرحله از زندگی چاره ای جز این ندارم. مجبورم ببینم و بشنوم و هیچ نگویم فقط صبرکنم.

+آیامن از آن دسته آدمهایی هستم که فقط ادعا میکنند بی هیچ عملی؟(خدارا گواه میگیرم که ...)

+دلم میخواست در کربلا بودم.